જનારી રાત્રી, જતાં કહેજે; સલૂણી એવી સવાર આવે;
કળી કળીમા સુવાસ મ્હેકે, ફૂલો ફૂલોમાં બહાર આવે.
હ્રદયમાં એવી રમે છે આશા, ફરીથી એવી બહાર આવે;
તમારી આંખે શરાબ છલકે, અમારી આંખે ખુમાર આવે.
વ્યથાને શું હું વિદાય આપું ? વિરામના શું હું કરું વિચારો?
કરાર એવો કરી ગયાં છે – ન મારા દિલમાં કરાર આવે.
કિનારેથી તું કરી કિનારો વમળમાં આવી ફસ્યો છે પોતે,
હવે સુકાની, ડરે શું કરવા? ભલે તૂફાનો હજાર આવે !
ન ફૂટે ફણગા, ન છોડ થાયે, ન થાય કળીઓ, ન ફૂલ ખીલે,
ધરામાં એવી ધખે છે જ્વાળા – બળી મરે જો બહાર આવે.
વિચારવાળા, વિચાર કરજો – વિચારવાથી હું વાત કહું છું.
જીવનમાં એથી વિશેષ શું છે? વિચાર જાયે, વિચાર આવે.
તમારી મહેફિલની એ જ રંગત, તમારી મહેફિલની એ જ હલચલ,
હજાર બેસે, હજાર ઊઠે, હજાર જાયે, હજાર આવે.
હ્રદયમાં કોની એ ઝંખના છે, નયન પ્રતિક્ષા કરે છે કોની?
ઊભો છે ‘શયદા’ ઉંબરમાં આવી, ન જાય ઘરમાં, ન બ્હાર આવે.