પાણી ભરેલા વાદળો ને ખેંચી લાવવાં
ઓછાં પડે છે, દોસ્ત ! આ શહેરોને ઝાડવાં.
એક તો આ રણ વિશાળ છે, ઉપરથી ઝાંઝવા,
ખુદમાં ડૂબી ગયેલા ને ક્યાંથી તરાવવા ?
તારા વગર આ આંખની રણ જેવી ભોંયમાં,
મૃગજળ ઊગે તો ઠીક, ક્યાં વરસાદો વાવવા ?
પરપોટો થઈ વિલાવાનું જળમાં થયું નસીબ,
હોવાપણાનો દેહ ન ત્યાગી શકી હવા.
એક આ ગઝલ સરીખડા લવચીક દેહને,
છંદો, રદીફ, કાફીયા : શું-શુ ઉપાડવા ?
કપડું છો ફાટે શ્વાસનું, દોરો નહીં ફીટે,
શબ્દો મળ્યા , હવે બીજા બખિયા શું ટાંકવા?
વિવેક ટેલર