મારે ઘેર આવજે બેની !
નાની તારી ગૂંથવા વેણી.
આપણા દેશમાં નીર ખૂટ્યાં ને
સળગે કાળ દુકાળ;
ફૂલ વિના, મારી બેનડી ! તારા
શોભતા નો’તા વાળ – મારે૦
બાગબગીચાના રોપ નથી બે’ની
ઊગતા મારે ઘેર;
મોગરા ડોલર જાઈ ચંબેલીની
મારે માથે મ્હેર – મારે૦
રૂપ સુગંધી હું કાંઇ નો જાણું
ડુંગરાનો ગોવાળ;
આવળ બાવળ આકડા કેરી
કાંટ્યમાં આથડનાર – મારે૦
ડુંગરાની ઊંચી ટોચ ઊભેલાં
રાતડાં ગુલેનાર
સાપ-વીંટ્યા પીળા કેવડા હું મારી
બે’ન સાટુ વીણનાર – મારે૦
પ્હાડ તણે પેટાળ ઉગેલાં
લાલ કરેણીનાં ઝાડ;
કેશૂડલાં કેરી વાંકડી કળિયું
વીણીશ છેલ્લી ડાળ – મારે૦
ખેતર વચ્ચે ખોઇ વાળીને
ફૂલ ઝીણાં ખોળીશ;
વાગશે કાંટા, દુખશે પાની
તોય જરીકે ન બ્હીશ. – મારે૦
સાંજ વેળા મારી ગાવડી ઘોળી
આવીશ દોટાદોટ;
ગોંદરે ઊભીને વાટ જોતી બેની
માંડશે ઝૂંટાઝૂંટ – મારે૦
મોઢડાં નો મચકોડજે બાપુ !
જોઇ જંગલનાં ફૂલ;
મોરલીવાળાને માથડે એ તો
ઓપતાં’તાં અણમૂલ – મારે૦
શિવ ભોળા, ભોળાં પારવતી, એને
ભાવતાં દિવસ-રાત;
તુંય ભોળી મારી દેવડી ! તુંને
શોભશે સુંદર ભાત. – મારે૦
ભાઇભાભી બેય ભોળાં બેસીને
ગૂંથશું તારે ચૂલ;
થોડી ઘડી પે’રી રાખજે વીરનાં
વીણેલ વેણી-ફૂલ !
મારે ઘેર આવજે બેની
લાંબી તારી ગૂંથવા વેણી !
ઝવેરચંદ મેઘાણી
