એક હતો રેઇનકોટ
ને આપણે બે !
પછી એક ટીપું પછી સહેજ ઝરમર
પછી મન મૂકી
વરસી પડ્યો મેહ.
તું જ ઓઢને !
‘તારે જ ઓઢવો પડશે’ એવો
હુકમ કીધો આ જહાઁપનાહે ને
બદતમીજીની હદ આવી ગઈ.
’હું નહીં તમે જ ઓઢો’ એવી
હઠ લીધી તે નૂરજહાંએ.
હું નહીં હું નહીં કરતાં આપણે
કેટલું નાહયાં ! કેટલું નાહયાં !
યાદ છે તને ?
સારું થયું ને ? કે…
બે હતાં આપણે
ને રેઇનકોટ એક !